زهرا جعفریان

از نظر من کودکی، نوجوانی، جوانی، میانسالی و پیری ربطی به سن ندارند. 
من "کودک" را به کسی میگویم که متوجه حرف های منطقی نمیشود و باید برای راضی نگه داشتنش کاری که از تو میخواهد را برایش انجام بدهی، یا حداقل به جای آن با انجام کار دیگری راضیش کنی.
"نوجوان" را به کسی میگویم که فقط حرف های خودش را قبول دارد و گوش نمیدهد دیگران چه میگویند. میخواهد هر کاری دلش میخواهد را انجام بدهد و به هر چیزی که میخواهد از هر راه نادرستی هم که شده برسد.
"جوان" را به فردی میگویم که پر از اشتیاق و آرزو است؛ صبور است و سعی میکند از بهترین راه و یا حداقل راه درستی به آرزوهایش برسد. برای آرزوهایش تلاش میکند و دنبال خوشبختی است.
"میانسال" را به کسی میگویم که به آرزوهایش رسیده و خوشبخت است. البته خوشبختی معانی مختلفی دارد، منظورم داشتن یک زندگی آرام و با ثبات است. 
"پیر" را به کسی میگویم که فکر میکند زنده است و زندگی میکند، ولی دلش مرده و هیچ خوشحالی ای احساس نمیکند. او به ظاهر زنده است ولی از درون سال هاست که در زیر خاک پوسیده است.